Rozdział 31

Cztery wielkie walizki wylądowały w bagażniku czarnego BMW tuż przed podróżą Liam’a oraz Harry’ego na lotnisko. To dzisiaj. Dzisiaj opuszczają Wielką Brytanię na dwa miesiące.

- Uważaj na siebie.- szepnął Lokaty, całując czubek mojej głowy.

- Zawsze uważam.

- Wiem, Mała, ale tutaj kręci się zbyt wiele podejrzanych typów.- przeskanował otoczenie wzrokiem.

- Nie będę sama.

Będę sama jak patyk.

- Będę tęsknił.

- Uwierz mi, że ja bardziej…

- Nie mów tak, Charlotte.- utkwił we mnie spojrzenie swoich zielonych oczu.

- Ale to prawda.

- Będę dzwonił, pisał. Cokolwiek, byleby chociaż raz na jakiś czas usłyszeć twój głos.

Nastała cisza. Nie potrafiłam słowami wyrazić tego jak bardzo będzie mi go brakowało.

- Harry…- jęknęłam żałośnie.

- Tak?

- Boję się. Boję się zostać tutaj bez Ciebie. Cholernie się boję.- łzy spływały po policzkach pojedynczymi strumykami.

- Chcesz, żebym został?- zapytał, obdarowując pocałunkami każdy milimetr mojej czerwonej od płaczu twarzy.

- Nie.- skłamałam.- Jedź, baw się.

- To nie będzie zabawa.

Owinęłam się ciaśniej bluzą Harry’ego.

- Wracaj do środka. Jest wcześnie, powinnaś spać.

- Nie ma mowy, żeby zasnęła bez Ciebie.

- Przyzwyczaisz się.- szepnął.

- Nie.

- Styles! Rusz dupę!- krzyknął ktoś.

- Chwila!- odwrzasnął, po czym zwrócił się do mnie nieco ciszej.- Uważaj na siebie, ucz się pilnie i pamiętaj o mnie.

- Zawsze będę pamiętała.

- Mam taką nadzieję.- przechylił delikatnie głowę.- Kocham Cię, Skarbie.

- Kocham Cię, Kochanie.

Przylgnęłam do jego ciała niczym koala.

- Wouou! Zaraz oboje się wywalimy!

- I really don’t care.

- A powinnaś!

- Oj ty stary zgredzie.

- Grr…

- Jeśli chciałeś być straszny to ci nie wyszło. Jesteś sexowny, kiedy tak robisz.

- Kochana… Ja zawsze jestem groźny i sexowny.

- Oczywiście. – rzuciłam z udawanym sarkazmem.

- Ajć!

- Przepraszam!- zachichotałam.

- Idź spać. Dzisiaj twój pierwszy dzień na studiach, nie możesz iść z worami pod oczkami.

- Będzie tam wielu chłopców…

- Chociaż… Może idź z tymi workami.

- Pf. Tylko Ciebie chcę.

- A ja Ciebie.- poklepał mój tyłek, całując mnie przeciągle. – Idź.

- No dobrze… Uważaj na siebie. Kocham Cię!

- Też Cię kocham, Myszko.

Stanęłam w drzwiach, patrząc na nich przez chwilę. Harry pokazał do mnie palcami, bym szła spać, więc już kilka minut później  grzałam tyłek pod kołdrą.

* * *

MUZYKA DO TEJ CZĘŚCI ROZDZIAŁU

http://www.polyvore.com/great/set?id=127411795

Rankiem biegałam jak oszalała, zbierając ubrania, krzycząc i wpadając na różne przedmioty.

- Powodzenia!- pomachałam do mnie Kate.

- Dzięki!

 Weszłam do wielkiego holu. Kotłowała się tam wielka ilość ludzi i panował ogólny zgiełk. Wydawało mi się, że każdy mój krok odbija się echem po pomieszczeniu. Dziesiątki twarzy natychmiast zwróciły się w moją stronę.

Dasz radę. Masz 20 lat.

Czułam się jak pierwszego dnia w gimnazjum… Jak intruz. Moje wnętrzności wykonywały fikołki ze strachu.

Boże.

Wszyscy uczniowie stali w grupkach. Nie pasowałam tam. Dziewczyny miały lśniące włosy- czy to spadające kaskadą za ramiona czy też spięte w schludny kok.   Ich ubrania wyglądały jakby dopiero co były zdjęte z wybiegów mody na całym świecie. Makijaż był idealny, dopracowany co do jednego malutkiego szczegółu.  Chłopcy byli pewni siebie i uśmiechnięci, ale mimo to ich twarze nie wyglądały przyjaźnie. Biła od nich wyższość i pogarda.

Moja samoocena spadała coraz gwałtowniej, kiedy tak stałam na skraju Sali, przestępując z nogi na nogę. Witali się z każdym, nawet z tymi najbardziej ekspresyjnie ubranymi, ale nie ze mną. Nikt nawet nie powiedział „Cześć”.

Niech mnie ktoś stąd zabierze.

Moje policzki płonęły ze wstydu. Może oni też wyczuli, że tam nie pasowałam?

Masz to na własne życzenie, Lottie. To ty chciałaś być wielką studentką. A kim jesteś? Marną studenciną bez znajomych.

Każdy chłopak wydawał się skanować sylwetki innych z widocznym dystansem, jakby byli dla siebie swego rodzaju zagrożeniem.

Rozglądałam się wokół nieco spłoszona wyglądem auli oraz studentów, nagle w całym tym tłumie dostrzegłam tak znajomy uśmiech.

Jak on miał na imię?

Jego ciemne włosy były uniesione do góry  w lekkim nieładzie. Ciemne oczy zdawały się rzucać innym spojrzenia równie przerażone jak moje. Policzki miał zarumienione, rozmawiając z kilkoma osobami.

Jason?

Zaglądnęłam do torebki w poszukiwaniu telefonu. Wszystkie moje rzeczy wylądowały na marmurowej posadzce, gdy zostałam popchnięta.

- Pomóc Ci?

Chłopak, którego wcześniej dostrzegłam, pochylił się.

- Dziękuję.- powiedziałam.

- Charlotte?

- Skąd… J-Jake?- jąkałam się.

- Tak.- zaśmiał się.

- Uczysz się tutaj?

- Jeszcze nie. Od jutra dopiero. A ty?

- Same. Język i literatura.

- Ja literatura i kultura. Będziemy mieli razem kilka zajęć.

- To f…

- Zaraz! Moja kumpela jest chyba na tym samym kierunku co ty! Lucas też!- jego oczy rozbłysły.

I już go przy mnie nie było. Stał, gadając ze swoją grupką, przy czym zabawnie gestykulował. Zawibrował mój  Samsung, przez co musiałam oderwać od nich wzrok.

 Harry.

-  To jest właśnie Lottie.- rozbrzmiał głos mojego nowego „kolegi”.

Kiedy podniosłam głowę, ujrzałam wszystkich jego przyjaciół.

- Um… Hej.- kiwnęłam głową.

- Mam na imię Danielle.- uśmiechnęła się niewysoka szatynka.

- Lucas.

- Tom.

- Ja jestem Mason.- to on najbardziej zwrócił moją uwagę.

- A my jesteśmy…- przede mną pojawiło się dwóch chłopaków.- Nash i Cameron.- pokazywali jeden na drugiego.- Jesteśmy bliźniakami.

- Cześć Wam.

- Z tego co słyszałam to będziesz miała lekcje ze mną i Lu.- odezwała się Dan.

- Na to wygląda.

I wtedy… Wtedy go zobaczyłam. Kroczył pewnym krokiem, trzymając za rękę dziewczynę rodem z Victoria’a Secret.

- Lou.- szepnęłam do siebie.

- Co?- rozejrzał się Jake.- A… On. Ponoć jest nowym nauczycielem.

- Co? C-O?!

- Ma uczyć literatury. Coś nie tak?

- Nie… Nie. Wszystko dobrze. Wszystko dobrze.

- Znasz go?- zaciekawił się Nash.

Louis spoglądał na studentów z jakąś dziwną dezaprobatą. Jakby w myślach krytykował każdy ich ruch. Cóż… Czyż nie taki właśnie powinien być syn tak wpływowego małżeństwa, jak państwo Tomlinson? To ON jest najlepszy. ON wie wszystko najlepiej. Po prostu tylko ON jest ideałem. Czujecie mój sarkazm?

- Ej. Lottie.- potrząsnął ktoś mną.

- Zamyś…- Cameron  nagle przerwał, patrząc w tę samą stronę co wszyscy.

Tommo zauważył mnie. Ugh. Cokolwiek bym nie robiła, byleby mnie nie dostrzegł, nie zadziałało.

Utkwił we mnie spojrzenie swoich bystrych niebieskich oczu.

- Jesteś zagadką.- stwierdził Lucas.

- Ja?- zdziwiłam się.

- Tak!

- Khym. Khym.

Nie. Nie. O Boże.

- Zaraz wrócę.- obiecałam.

Wszyscy patrzyli na mnie i prowadzącego mnie Louis’a jak na stwory nie z tej galaktyki.

- Czego chcesz?- warknęłam.

- Ponoć się pogodziliśmy.- przypominał szeptem.

- Po tym jak dałam się porwać, zgwałcić, a ty jak gdyby nigdy nic powiedziałeś „Nie powinniśmy się kontaktować”? Nie dzięki.- zakpiłam. 

- No dobra. Okej. Może nie byłem za miły i zachowałem się jak dupek, ale… Kurwa.

- Co?

- Co tu robisz?

- To uniwersytet. Ludzie się tutaj uczą. Jestem nową studentką, dupku.

- Co będziesz…?- postanowił zignorować miano, którym go ochrzciłam.

- Język i literatura.

- Kurwa.

- Tak wiem.

- Byłoby miło, gdybyś do mnie, jako swojego wykładowcy, była.. Hm… Pozytywnie nastawiona.

- Żartujesz sobie ze mnie, Pajacu?!

- Ciszej!

- Spieprzaj.

- Oboje ruszyliśmy do przodu, więc może odpuściłabyś?

- Nie?

- No dobra. Co u Harry’ego?

- Gówno Cię to obchodzi.

- Racja.

- Kto to?- zapytałam.

- Moja narzeczona.

- Szczęścia.- rzuciłam gorzko.

- Jestem szczęśliwy. A ty?

- Jak najbardziej.

- Aham…

- Jakiś problem?

- Nie. Oczywiście, że nie.- uśmiechnął się.- Mam prośbę?

- No?

- Nikt nie może dowiedzieć się o tym wszystkim.

- Nie mam zamiaru chwalić się, że miałam być żoną swojego nauczyciela.

- I dobrze.

- Byłeś chociaż raz u Zayn’a?

- Nie.

Zagotowało się we mnie.

- Jesteś pierdolonym sukinsynem.- syknęłam, na odchodnym.

Malik ryzykował życie dla niego, jest w śpiączce, a jego dziewczyna boryka się z problemami związanymi z ciążą… A Louis jak ostatni cham, nawet raz do niego nie zajrzał.

W skali od 1 do 100000 jak bardzo jest egoistyczny?

 Huh. Żeby tylko 100000.

- Czyli się znacie.- skwitowała Danielle.

- Tak jakby.

- No to opowiadaj.- zachęcał Jake.

- Wolałabym  nie. Może kiedyś.

- Kłóciliście się, prawda?- Dan nie dawała za wygraną.

Dlaczego wszyscy są tacy dociekliwi?!

- Uwaga!- rozbrzmiał głos starszego pana.- Jestem dyrektorem, większość z Was już mnie zna. W tym roku wprowadziliśmy kilka zmian odnośnie prowadzenia lekcji, jak i programu nauczania. Mam nadzieję, że dzięki nim współpraca grona pedagogicznego z Wami- studentami- będzie dużo bardziej efektywna.  Jak co roku będziemy dbali, aby nowi uczniowie czuli się tutaj jak najswobodniej. Prześladowanie młodszych nie jest mile widziane i grozi wydaleniem. A wy, pierwszoroczniacy, pamiętajcie, że jest to wysokiej klasy, prestiżowa uczelnia, tak więc dbajcie o to miano.- zwrócił swoją głowę w lewo.- W tym roku także witamy na swoim pokładzie świeżą krew. Literatury będzie nauczał Louis Tomlinson.

Wywołany wstał i ukłonił się.

- Życzę owocnej nauki i miłego roku szkolnego.- wykrzyknął, odchodząc przy dźwięku gromkich oklasków.

- Jest miły.- szepnęłam do Mason’a.

- Taak.- uśmiechnął się do swoich butów.

Jeju! Jaki on jest nieśmiały! Rozpływałam się w myślach.

- I co teraz?- zapytałam.

- Z tego co wiem, to mamy pójść do tablicy przy wejściu i zobaczyć kto jest naszym wychowawcą. On zabierze cały swój kierunek do sali.
- Dzięki. 


Owa tablica znajdowała się niedaleko wielkich drzwi z dębowego drewna.  Przedstawiała 24 nazwiska z przydzielonym do danej osoby kierunkiem kształcenia. Przejechałam palcem wzdłuż listy nadal, nie widząc interesującego mnie działu. I nagle... BOOM. Kto będzie moim opiekunem? Oczywiście, że Lou! 

Kurwa.

Nieźle się zapowiada. 

____________________________________________________________

Hejka!

Rozdział nie należy do najdłuższych, ale ostatnio

nie mam zbytnio czasu ;c Nadal mam kilka ważnych

spraw do załatwienia. W środę jadę na spotkanie

z nową klasą i wychowawcą/wychowawczynią.Boję

się xD Postaram się jutro coś sklecić i jak

dobrze pójdzie wam komentowanie to może

jeszcze do piątku pojawi się 32 ^^ Tak jak mówiłam,

Jake odegra ważną rolę w tej i II części ff: ;)

Lou jest jej wychowawcą! Zmienię na chwilę jego

osobowość, ale nie bez uzasadnienia :D

Ale to już w następnym.

Dodałam nowych Bohaterów do zakładki :)

Question 1. Co sądzicie o Lou jako profesorze literatury? :D

Question 2. Czy między Lou, a Lottie znowu wybuchnie wielka miłość?

10 komentarzy = Rozdział 32