Rozdział 30

LOTTIE’S POV

Upłynęły dwie godziny od powrotu Harry’ego z siłowni, jednak ten nadal nie wydawał się odprężony. Przy każdym najmniejszym ruchu wykonywanym przez chłopaka mogłam zauważyć mięśnie napinające się,  jakbym wykonywał jakąś mozolną i ciężką pracę.

Tego dnia przez nasze mieszkanie przewinęła się niezliczona liczba osób, każdy miał do nas jakąś sprawę. Niall przyszedł zjeść u nas kolację, Liam potrzebował książki, a kilku nieznanych mi facetów chciało pożyczyć pieniądze, które Hazz oczywiście im dał.

Okazję, by porozmawiać z Lokatym otrzymałam dopiero około godziny dwudziestej drugiej.

- Powiesz w końcu co się stało?- zapytałam.

- Ugh.- jęknął, nie przerywając nalewania piwa do wysokiej szklanki.

- Nie lubię, gdy pijesz.

- Super.

- Mógłbyś mi nie odpowiadać jednym słowem?!

- Przeszkadza ci to?

- Otóż to!

Odstawił naczynie, po czym odwrócił się do mnie twarzą, opierając się tyłem o blat.

- Wyjeżdżam na dwa miesiące.

Jego słowa zdawały się docierać do mnie w zwolnionym tempie. Potrzebowałam chwili, by przetworzyć i zrozumieć ich sens.

                   

- C-Co?!

- Mam kilka ważnych walk, przed którymi muszę wyjechać na swego rodzaju obóz dla bokserów.

- A-al… Ale dwa miesiące?

- Muszę. Kocham to co robię.

- Więc mnie nie kochasz?

Wiedziałam, że to cios poniżej pasa, ale nie potrafiłam pogodzić się z faktem, iż wyjeżdża na tak długi czas. Nie zdawałam sobie sprawy z faktu, że przez kilka minut nie oddychałam. Po prostu patrzyłam w jego oczy w kolorze głębokiej zieleni.

- Przecież wiesz, że Cię kocham.- powiedział, ujmując moją dłoń.

- No nie wiem, ale ja też mam ci coś do powiedzenia.

- Słucham.

- Zamierzam studiować. Dostałam się na Oxford.

Przez moment wpatrywał się we mnie z twarzą bez jakiegokolwiek wyrazu.

- Jaki kierunek?

- Język i literatura.*- odparłam z dumą w głosie. Nie łatwo dostać się na tak prestiżową uczelnię.

- Gratuluję.

Nim zdążyłam zareagować, mój chłopak opuścił zarówno pomieszczenie jak i mieszkanie.

- Harry!- krzyknęłam za nim na korytarzu, ten jednak nawet nie odwrócił się.- Wróć…- dodałam niemal szeptem.

Tego wewnątrz się bałam. Bałam się, że źle zareaguje, że mnie zostawi. Moje najgorsze obawy ziściły się.

- Co się stało?!- Kate była zdezorientowana.

- Harry… Wyszedł.

- Dlaczego?!

- Powiedziałam mu o college’u.

Ze złością ocierałam łzy cieknące po mojej buzi.

- Jestem głupia.- opadłam na fotel.

- Nie jesteś, ale musisz jeszcze poznać „zasady” obowiązujące w związkach.

- Nie powinnam chyba w ogóle mieć chłopaka.. Wszystko psuję.

HARRY’S POV

- Jaki kierunek?

- Język i literatura. – odparła Brunetka.

- Gratuluję.

Nie wiem czy tak rzeczywiście było, ale temperatura w pomieszczeniu wzrosłą ekstremalnie. Zacisnąłem usta w wąską linię, po czym jak gdyby nigdy nic wyszedłem z mieszkania.

- Harry!

Jej głos uderzał w moje uszy. Nie byłem wściekły na nią, ale na siebie.  Dobrze zdawałem sobie sprawę z rzeczy jakie dzieją się na uniwersytetach i jak zachowują się tam faceci,  należący do tych wszystkich dennych bractw. A ja? A ja, będąc jej chłopakiem nie będę mógł jej bronić i pilnować. Ugh.

- Masz czas?- zadzwoniłem do Liam’a.

- Mam.

- Wpadnę.

Mimo wielu ograniczeń prędkości, ja jechałem zbyt szybko, zbierając wiele zawistnych spojrzeń ze strony innych kierowców.

* * *

Obraz przed moimi oczami stawał się co raz bardziej rozmazany, a dźwięki, nawet te najcichsze, były dla mnie zbyt głośne.

- Może już starczy?

Nie wiem kto do mnie mówił, ale prawdopodobnie był to Niall.

- Słuchasz mnie?

Coś na kształt ręki mignęło przed moją twarzą.

- Jasne, Niall. Jasne.- mruknąłem.

- Grr. To ja. Demi. Chodź, wracasz do domu.

Z trudem dźwignąłem się na nogi, by po chwili gruchnąć na podłogę, potykając się o jakąś niewidzialną przeszkodę.

- Chciałbym… Żelków!

O tak! Tego potrzebowałem! Żelków! Żelki są pyszne. Żelki są kolorowe. Żelki to moi najlepsi przyjaciele. Są niesamowite. Tyle różnych kształtów. Misie, robaczki… O! I są też te kwaśne! Kwaśne są najlepsze.

- Nie mam ich.

- Jak to nie?! Każdy ma żelki w domu!- krzyknąłem.

- Chodź.

- Demi?

- Hm?

- Kochasz mnie?

- Oczywiście. Wszyscy kochają Harry’ego.

- Wiem!

- To dobrze.

- Ale ty nie wiesz czegoś co ja wiem!- podskoczyłem.

- A co takiego wiesz?

- Nie pofjem!

- W  takim razie mogę cię już zabrać do domu?

- Dobra. Dobra. Powiem Ci.

- …?

- Chodzi o Liam’a.

Dziewczyna wciągnęła głośno powietrze.

- On…

- Tak?

- On… To nie będzie miłe.

- Harry! Mów!

- Liam jest chłopakiem!

Zauważyłem jak przewróciła oczami.

- Co ty nie powiesz…

- Chcę do domu. Chcę do L... Lou.

- Lou?

- No mojej dziewczyny.

- Chyba Lottie?

- No mówię. Idiotę ze mnie robisz?- warknąłem.

- Gdzie tam. Nigdy. Idziemy do samochodu.

LOTTIE’S POV

Hazz nie wrócił o własnych siłach, lecz prowadzony przez ledwo trzymającą go Demi.

- Uważaj na niego. Nieźle się nawalili.- ostrzegła mnie  na odchodnym.

- Dziękuję. Do zobaczenia.

Tej nocy nie potrafiłam spać obok niego. Odór alkoholu naprawdę mnie odrzucał.

- Przepraszam.- jego już dość otrzeźwiony głos wyrwał mnie z objęć morfeusza.

- Nie masz za co. To ja przepraszam, Skarbie.  Nie powinnam tego ukrywać.

-  Zbyt  gwałtownie zareagowałem.

- Kiedy wyjeżdżasz?

- Umm.. . Chyba pierwszego września.

- Będę tęskniła, wiesz?

- Ja bardziej, Słoneczko.- szepnął.

- Niee. Dlaczego zawsze godzimy się w nocy?- od dawna mnie to ciekawiło.

- To chyba ta atmosfera.- rzucił dość normalnym głosem, mimo to brzmiał nad wyraz sexownie.

* * *

Trzydziestego pierwszego sierpnia wybraliśmy się grupowo nad wybrzeże, by odpowiednio pożegnać się z naszymi wakacjami. Dla mnie był to ostatni dzień, kiedy mogłam  nacieszyć się towarzystwem mojego ukochanego… Nie przeżyję bez niego.

- Kocham plażę…- westchnęła Demi, po czym rozciągnęła się na ręczniku.

Ja, mówiąc szczerze, nigdy nie byłam wielką fanką morza i tej całej otoczki: opalania, imprez, piasku. To nie było dla mnie.

- Chodź ze mną na spacer.- zachrypnięty głos Harry’ego rozbrzmiał tuż przy moim uchu.

Z Tobą choćby na koniec świata.

- Ej! Gdzie idziecie?! A kto rozpali ognisko?!- wrzasnął Niall.

- Ty, Frajerze!- roześmiał się Styles.

Wędrowaliśmy brzegiem w ciszy, którą zaburzał jedynie szum fal.

- Będę tęsknił.- odezwał się w końcu.

- Nawet nie wiesz jak…

- Wiem, bo czuję to samo.- przerwał mi.

- Ja już tęsknię. Kocham Cię. Boję się zostać tutaj sama.

- Lottie. Ugh.

Delikatnie położył mnie na piasku, po czym usiadł na mnie okrakiem.

- Będziesz o mnie pamiętała, right?

- Przecież będziemy w kontakcie.

- A jeśli... Nie, to głupie.

- No mów.

- Boję się, że Lou znowu spróbuje zbliżyć się do Ciebie.

-Nie zrobi tego. Kiedy był w szpitalu, odwiedziłam go.

- I?

- Stwierdził, że nie powinniśmy się ogólnie kontaktować.

- Żałujesz? Żałujesz, że on tego chce?

- Nie. Kocham Ciebie.

Spojrzał na mnie z uśmieszkiem.

- Co?- zdziwiłam się.

- Jesteś najpiękniejsza na świecie.

- Nie.

- Tak.

- Nie.

- Tak, Głupku.

- Nie, Pajacu.

- Tak, Księżniczko.

- Ugh. Nie potrafię się z Tobą sprzeczać. Jesteś zbyt uroczy.

- Nie jestem.

- Jesteś.

- Nie. Jest mężczyną!

- Uroczym mężczyną.

- Jak chcesz, Mała.

 - Pff.

- Eghr.- jęknął.

- Hm?

- Dwa miesiące będę spał sam. Bez Ciebie.

- Ugh… Będzie mi źle.

Nagle oczy Harry’ego rozszerzyły się, a ten podniósł się z mojej klatki piersiowej.

- Co się dzieje?

- Nic. Nic.

- Ach.

- Jest!- krzyknął, kiedy odszukał coś w kieszeni swoich spodni.

Kocham Cię.

- Trzymam to od kilku dni…- wyznał, wystawiając w moją stronę pudełeczko ułożone na jego rozłożonej dłoni.

- Co to takiego?- pisnęłam podekscytowana.

- Zobacz.

Kocham Cię.

Opakowanie skrywało w sobie malutką zawieszkę w kształcie papierowego samolociku przytwierdzoną do niesamowicie cienkiego srebrnego łańcuszka. Był tak delikatny, iż mogło się wydawać, że poprzez samo patrzenie jest się w stanie go zniszczyć...

Kocham Cię.

- Kocham Cię.- wypowiedziałam w końcu te słowa na głos.

- Też Cię kocham, moje serduszko.

- Mój Boże… Jest taki... Taki piękny.- zachwycałam się.

- Nie jest nowy.- przyznał.- To pamiątka. Nie rozstawałem się z nim przez 18 lat.

- Więc dlaczego teraz…?

- Jest jak talizman. Jak moje serce. Moja dusza już jest twoja, dlatego teraz daję ci moje serce.

Chciałam spojrzeć w te jego magiczne oczy, jednak uniemożliwiał mi to potok łez, nagle zamazujący mój obraz.

- Hazz…- moje dłonie spoczęły po obu stronach jego twarzy.- Jesteś niesamowity.

Nasze usta złączyły się w pełnym uczucia i tęsknoty pocałunku.

- Chyba… Chyba powinniśmy do nich wrócić.- szepnęłam.

- Też tak sądzę.

Ognisko było już rozpalone, a koszyki z jedzeniem ułożone na kocach.

- No pięknie, Dziewczynki!- Harry zaklaskał.

Horan wskoczył na niego i po chwili leżeli na ziemi, siłując się.

- Eh...  – westchnęłam, biorąc butelkę piwa.

- Co jest?- zapytała Kate.

- Boję się. Studia, praca i do tego on wyjeżdża…

- Dasz radę. Zobaczysz.

Spojrzałam na chłopców grających w piłkę oraz na dziewczyny. Spostrzegłam jak wielkie szczęście mam. Idealny chłopak, wspierający przyjaciele… Czego więcej mi potrzeba?! No może, rodziców mieszkających w pobliżu… Ale jednak… Moje życie nie jest złe.

- O! Spadająca gwiazda!- pisnęła Jefferson.

- Pomyśl życzenie!

Nie musiałam nawet zgadywać, by domyślić się jakie ono będzie.

Zayn.

- Zimno jakoś.- zatrzęsłam się.

- Trzymaj.- uśmiechnął się Niall.

- Aw, dziękuję!

- Khym…- odchrząknął Lokaty.

- Zazdrośnik.- Niall poruszył brwiami.

- Nie prawda!

- O tak.

- Um… - odezwała się Kate.- Chciałabym wam coś powiedzieć.

- Zamieniamy się w słuch.

- Byłam u lekarza i… Będziemy mieli synka!

- O mój Boże! Gratuluję!- przytuliłam ją.

- Wasz syn będzie cały w tatuażach i ucieknie z domu? – zapytał Hazz.

- Nie! Nie ma mowy!

Wiedziałam, że Harry’emu chodziło o podobieństwo ich dziecka do Zayn’a, który faktycznie zwiał z domu w wieku dwunastu lat.

- Może przynajmniej będzie śpiewał tak dobrze jak on.

Oczy mojej przyjaciółki zabłyszczały niebezpiecznie.

- Chciałaś tak szybko założyć rodzinę?- pytanie było kierowane do Brunetki.

- Ja… Um… Nie?

- Porozmawiajmy o czymś innym.- zaproponowałam.

- Dzięki.- powiedziała bezgłośnie przyjaciółka.

Niedługo potem obserwowałam, jak Harry ze stoickim spokojem opiekał swoją piankę… Z każdej strony, pod każdym możliwym kątem byleby była idealnie przysmażona.

- Dla Ciebie.- wystawił w moją stronę patyk.

- Wow. To patyk…?

- Nie!

Obrócił go drugim końcem do mnie, gdzie tkwiła parująca jeszcze pianka.

- Dużo czasu jej poświęciłeś, powinieneś sam ją zjeść.- zachichotałam na jego hojny gest.

- Nie. Weź ją.- uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Na pół?

- Okej!

- Ał! Parzy!- pisnęłam.

- Kurwa. Daj.

Zassał delikatnie mój palec wskazujący.

- Lepiej?

Pokiwałam głową na „tak”.

- To dobrze.- złożył na ranieniu ostatni pocałunek, po czym zdjął piankę.- Trzymaj.

- Dziękuję!

Tego wieczoru niezbyt udzielałam się w żywej rozmowie przyjaciół. Moją głowę zaprzątały setki myśli i pytań, co sprawiało, iż byłam wyjątkowo milcząca. Obracałam malutki samolocik i patrzyłam w gwiazdy, podczas gdy ramię Harry’ego było nieprzerwanie ciasno oplecione wokół mojej talii.

- Już dość późno… Czas wracać.- obwieścił Liam.

- Nigdzie nie wracam!- wrzasnął dość wstawiony Horan.

- Tak, wracasz.

- Nie!

Chłopcy złapali go za ręce i pociągnęli w stronę samochodów.

- Lottie?- wyszeptała Demi.

- Tak? Dlaczego mówisz cicho?

- Muszę. Wiesz… Liam wyjeżdża z Harry’m i… Nie chciałabym być sama w tak wielkim domu.

- Zamieszkaj u nas.- wzruszyłam ramionami.

- Serio serio?

- Oczywiście!

- Nie wiem jak… Wam dziękować!

- Nadal nie rozumiem, czemu mówiłaś tak cicho?- wyznałam.

- Jeśli mój aniołek dowiedziałby się, że nie chcę żeby wyjeżdżał… No… Po prostu rzuciłby wszystko i został tutaj.

- Musi mocno Cię kochać.

- Nie bardziej niż ja jego.

Delikatny uśmiech wpłynął na jej usta.

* Sprawdzone :) Istnieje taki wydział na Oxfordzie.
_____________________________________________________________

Hej!

Przepraszam, że tak długo nie dodawałam, ale 

ostatni mi się komputer psuł i nie miałam jak dodać...

Z telefonu przecież nie mogłam ;c

Mam nadzieję, że wam się spodoba :)

Wiadomość!

Kończę tę ff za kilka rozdziałów i po

krótkiej przerwie wezmę się za drugą część :)

Ah i....

10 komentarzy = Kolejny rozdział

Przepraszam, ale muszę :c

Little Bird ♥