Rozdział 20

MUZYKA

Brązowe oczy Demi wpatrywały się we mnie z oczekiwaniem, kiedy zbierałam siły, by móc wydusić z siebie choć jedną sylabę.

- Kochasz go, prawda?- zapytała w końcu.

Po chwili namysłu pokiwałam głową na "tak".

- Pierwszy raz czuję coś takiego i nie wiem co robić.... Kocham go, ale...
- W miłości nie ma żadnego "ale", moja Kochana.
- Więc co mam zrobić? Wszystko było okej, do czasu gdy pojawiła się... Jego dziewczyna.
- Dziewczyna?- jej usta uformowały się w kształcie litry "o".
- Tak. Pod czas, gdy Louis...
- Zaraz, zaraz. Louis? Tak ma na imię?- przerwała mi.
- Tak...
- Tomlinson?
- To jego nazwisko, ale co w związku z tym?- byłam lekko skonsternowana.
- Dlaczego nie powiedziałaś od razu, ze ten mężczyzna to pieprznięty brat Hazzy?
- Pieprznięty? Nie rozumiem..- mruknęłam, marszcząc brwii.
- W dzieciństwie mieszkałam na przeciwko rodziny Harry'ego i jakoś nigdy nie lubiłam tego dupka.- fuknęła.-  Zawsze ciągnął mnie za włosy, a w późniejszych latach, kiedy zaprzyjaźniłam się z Loczkiem w liceum, ten mnie podrywał.
- Zmienił się...
- Uwierz mi, że nie. Tacy jak on nigdy się nie zmieniają.
- To chyba taka rodzina... Harry też nie jest spokojnym duchem.
- On? On jest żywym złotem.

Odruchowo obie spojrzałyśmy w stronę grupki chłopców, stojących nad brzegiem basenu.

- Lubisz go, tak?- wypaliłam.
- Ja? Oczywiście! Jesteśmy tacy sami z charakteru.

Skrzywiłam się nieznacznie, przypominając sobie dzisiejszą walkę.

- Nie daj się zwieść tej jego masce.- stwierdziła cichym głosem Demi.
- To znaczy?
- Widziałaś dzisiaj, że potrafi się bić i jaki to z niego nie chojrak... Ale musisz wiedzieć, że to wszystko to tylko skorupa jaką się otacza. Jest słodkim chłopakiem, jeśli pozna się go lepiej.
- Harry? Słodki?
- I to bardzo. Jest moim najbliższym przyjacielem. Ufam mu całkowicie.- uśmiech nie schodził z jej twarzy.
- Harry jest... Hmm... Bardzo pomocny.
- Ooo tak.

Nagle przed moimi oczami pojawił się zielony kubek ze świecącą w ciemnościach słomką.

- Rozmawiałyście o mnie?- Styles podał mi naczynie, po czym usiadł na stoliku.
- Tak.- odparła szczerze Blondynka.
- A co takiego mówiłyście?
- Takie tam..- bąknęłam pod nosem.
- Dziewczyny! Dawajcie! Wskakujcie do basenu!- dobiegły nas krzyki Liam'a.
- Upił się.- jego dziewczyna zachichotała, idąc w stronę leżaków.

Harry zajął wolne miejsce obok mnie.

- Jest śliczna..- stwierdziłam.
- Kto? Demi?
- Tak.
- Potwierdzam. Payne to szczęściarz.

Miło było patrzeć na ich trójkę. Osoby, które były ze sobą tak mocno zżyte... Mogło się wydawać, że jeśli jedno z nich odeszłoby, to reszta nie przeżyłaby tego. Każdy z osobna miał swój własny, niesamowity charakter, a wszystkie połączone w jedno tworzyły perfekcyjną przyjaźń.

- Idziesz potańczyć?- zaproponował Zielonooki.
- Czemu nie...
- O! To mi się podoba!

***

W pewnym momencie impreza rozkręciła się na tyle, że na posesji Payne'a pojawiało się coraz więcej obcych mu osób. Alkohol lał się stróżkami... Nie ominął on również moich i Hazzy ust.

- E! Malina! Zatańcz ta ze mną!- krzyczał Loczek na całe gardło.

- Harry!- pisnęłam, wyrywając się z jego objęć, kiedy podniósł mnie nad ziemie i zaczął kręcić.

- O!

Zrzucił mnie na ziemię i pobiegł w stronę stolika z przekąskami.

- Jestem kłotny!

Nie mogłam opanować swojego śmiechu! Napchał swoje usta po brzegi popcornem! Wyglądał jak wiewiórka!

- Wracaj lepiej do domu.- wybełkotałam.

- Nie cem!- tupnął nogą.

- Cesz!

- Nie cem!

Zamknęłam na moment oczy, gdy otworzyłam je, Harry'ego już nie było.

Procenty buzujące w mojej krwii dawały o sobie znać... Traciłam grunt pod nogami. Opadłam na leżak,  jednak chwilę później znów stanęłam na baczność, słysząc głośne, chóralne krzyki z wnętrza domu.

- Co się dzieje?!- złapałam za skórzaną kurtkę wyraźnie przerażonej Demi.
- Biją się!- nachyliła się do mojego ucha.
- Kto?!
- Harry!
- Co?! Z kim?!
- Ze swoim bratem!
- Z Louis'em?!
- Tak!
- Co on tu robi?!- byłam roztrzęsiona.
- Louis?!
- Tak!
- Przyjechał niedawno! Szukał was!

Realnie przestraszona rozejrzałam się wokół, po czym  poczęłam przeciskać się w stronę centrum wydarzeń.

- Harry! Harry!- wydzierali się ludzie.

W tym momencie ujrzałam bezradnego Styles'a, próbującego obronić się  przed ciosami starszego brata. Alkohol robił swoje.

- Louis zostaw go! Louis, kurwa! - ciągnęłam za jego bluzę.

Pięść Tomlinson'a z całą jego siłą uderzała w już i tak obitą twarz Hazzy, pod którego głową utworzyła się niewielka kałuża krwii... Mimo to w ciągu chwili Harry znalazł się na górze szarpiąc i bijąc Louis'a.

- Dość, kurwa mać! Harry!

Ignorując fakt mojego upojenia alkoholowego, zrzuciłam Loczka na podłogę.

- Wychodzimy!- wrzasnęłam.

Dwóch mężczyzn bez zbędnych słów  udało się w ślad za mną w stronę wyjścia. Zajęło im to dużo czasu ze względu na to, że nie mogli utrzymać równowagi.

- Co wy sobie wyobrażacie?!- słysząc mój ton głosu, można było  wywnioskować, iż czuję do nich odrazę.
- Ja...- jęknął Harry, łapiąc się za ramię.
- Nie. Czekaj.- warknęłam do niego.

Mój wzrok spoczął  na nadal pewnym siebie Louis'ie.

- Co ty tu robisz, co?!- ryknęłam.
- Szukałem was! - zirytował się.
- Mogłeś zająć się swoją Suzie!
- Nie mów tak.

Usta Lou utworzyły prostą linię.

- A jak inaczej mam mówić?! No, wyjaśnij mi!
- Nie wiesz nic.- szepnął.
- Tak! Nie wiem! A wiesz dlaczego?!
- Bo ci nie powiedziałem.
- Bingo, Geniuszu!- rzuciłam sarkastycznie.
- I co teraz będzie?- mówił na prawdę cicho i spokojnie.
- A jak myślisz?
- Obecnie nie myślę.
- Nic nowego.- zakpiłam.
- ...
- To koniec. - szepnęłam..

 Czułam jak uchodzi ze mnie cała złość, a na jej miejsce wstępuje rozżalenie oraz głęboki smutek. Musiałam mocno ze sobą walczyć by nie wybuchnąć na Jego oczach rzewnym płaczem.

- Koniec?- brzmiał równie melancholijnie co ja sama.
- T-tak.

Nie wiem skąd znalazłam w sobie tyle siły, ale zdawało się jakby w moim ciele znajdowały się jej całe złoża. Odwróciłam się plecami do człowieka, którego kochałam całą duszą, po czym odeszłam, prowadząc jego niestabilnego brata.

Byłam po części zdruzgotana i po części dumna z samej siebie. Potrafiłam się postawić i nie dawać sobą pomiatać! Ale... Jednego byłam pewna... Miałam wielką dziurę w swojej piersi, na której miejscu kiedyś znajdowało się serce. Stanowiło ono teraz jedynie strzępki swojej wcześniejszej formy.

- Wszystko będzie dobrze...- Harry pogładził mnie po plecach pokrzepiająco.

W odpowiedzi uśmiechnęłam się do niego słabo.

- Zadzwonić po taxówkę?- zapytał, przerywając tym samym panującą między nami ciszę.
- Tak...

Prawdopodobnie dawka adrenaliny dostarczona do jego krwii pod czas bójki, otrzeźwiła go lekko.

Poczułam ciepło jego bluzy, którą okrył mnie,  na swoich ramionach.

_________________________________________________________________________________

Czejo!

A więc... Mamy taki okrągły numerek rozdziału!

Dwudziestka!

Ta dam! 

Chciałam, żeby był jakiś niezwykły, ale wyszło.. nie wyszło xD

Podjęłam decyzję, że tymczasowo rozłączę Lou i Lottie....

Co mogę wam powiedzieć? Otóż to, iż długo nie będą ze sobą.

Piszę na spontana i nie wiem jak to się potoczy.

Anyway. 

Mam nadzieję, że się nie nudziliście, czytając :D 

Dziękuję za tak wiele opinii pod ostatnim i mam nadzieję,

że już zawsze tak będzie :') ♥ 

Będzie króciutka przerwa, bo mam komunię siostry itp ;c

Ale postaram się jak najszybciej ;c 

Do następnego. Kocham was ! ♥

Little Bird